Wie is er niet geweest, de radiomarkt in Rosmalen. En heel vroeger was het in de veemarkthallen. Vierenveertig keer is de markt gehouden, misschien wel de langstlopende radiomarkt in Nederland.
Ik denk dat ik als luisteramateur ergens in 1995 aanhaakte in het bezoeken van deze markt. Samen met Ome Willem waar ik m’n eerste kortegolf ontvanger van kreeg. Samen reisde we af naar Den Bosch en snuffelde we door de veemarkthallen. Met de mest lucht in de neus bezochten we alle kraampjes. Toen ik in 2000 mijn licentie behaalde bezocht ik ook weer de markt der markten.
Ome Willem haakte af en elk jaar ging ik alleen op pad. Ik kocht er m’n eerste portofoontje, een 2 meter icom. Ook kocht ik daar mijn eerste 2 meter basisset, en mijn eerste dualband rondstraal antenne.
Het was altijd een dagje alleen op pad, zonder kinderen en vrouw. Als je de markt betrad was het altijd een hilarisch tafereel, je werd zowat overlopen door amateurs die een aanwinst hadden gescoord en zo snel mogelijk huiswaarts wilde om te spelen met hun speeltje. Groepjes amateurs uit het zelfde dorp, die er een jaarlijks uitje van maakte, en dan onderling via portofoon contact onderhielden op de markt. Pa2… ik heb hier de pluggen die je zoekt…
En zo had je ook de amateurs die in hun eigenwereld leefde, en die zich tussen de mensen door wurmde bij de kraampjes. Totaal zonder empathie drukte zij zich ertussen en prikte dan met hun porto antenne in je nek, oor en oog. Ook de rugtassen waren populair en werden als stootbalk gebruikt tussen de menigte.
Door de jaren heen zag je wel de kraampjes steeds meer gevuld worden met rotzooi. Forse prijzen voor apparatuur wat in hun laatste levensfase zat, of helemaal verteerd van de nicotine.
En dan de koffie, zo sterk dat je er weer even tegenaan kon. En dan de overige consumpties, broodje knakworst of een patatje voor belachelijke evenementen prijzen. We trotseerde het elk jaar weer en elk jaar kwam je wel weer met wat spul thuis.
In 2020 zou de 45e editie van start gaan. COVID maakte het onmogelijk en in 2021 het zelfde liedje.
En nu het trieste nieuws dat er toch weer een traditie voor velen sneuvelt.
De Veron lukt het niet meer met alle nieuwe regels een leuke markt te organiseren. Einde verhaal dus, het einde van een tijdperk. Das ware einmaal.
We gaan nu maar naar t’harde op 25 februari en natuurlijk de Lichtmis in september. Wie weet komen we elkaar tegen.
Groet Jan Staphorst.